Πέμπτη, Απριλίου 14, 2011
Ατυχηματάκια
Την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς κατέβαινα τη Μεσογείων με το Dahon, είχα ένα ατυχηματάκι. Ημουν στο ύψος των Αμπελοκήπων, εκεί που η Μεσογείων χωρίζεται σε τρία τμήματα, με κατεύθυνση προς Μιχαλακοπούλου, Βασιλίσσης Σοφίας και Αλεξάνδρας. Είχα μπει στο κομμάτι προς Αλεξάνδρας και πήγαινα στη μεσαία λωρίδα, ήσυχα κι ωραία, όταν Ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση, ο οδηγός του αυτοκινήτου στα δεξιά και μπροστά μου σταματάει και ανοίγει την πόρτα, χτυπώντας με. Ευτυχώς δεν έπεσα, γιατί πήγαινα σιγά και το χτύπημα ήταν στο τιμόνι και όχι στο σώμα μου.
Ο λόγος του ανοίγματος της πόρτας; Ο οδηγός είχε κάνει σήμα στο προπορευόμενο ταξί να σταματήσει, για να επιβιβαστεί σε αυτό ο συνεπιβάτης του. Άνοιξε την πόρτα χωρίς να σκεφτεί να ελέγξει… και το “κακό” έγινε. Τουλάχιστον ζήτησε συγγνώμη.
Γενικά, επειδή η περίπτωση χτυπήματος από πόρτα είναι αρκετά συχνή, αποφεύγω να πηγαίνω κοντά σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αλλά για τέτοιες περιπτώσεις που ένα κινούμενο αυτοκίνητο ξαφνικά σταματά και ανοίγει την πόρτα δεν έχω εκπαιδευτεί.
Μετά από αυτό το συμβάν, κάθησα να σκεφτώ όλα τα ατυχηματάκια που είχα στη ζωή μου ποδηλατώντας:
- Η αρχή έγινε την πρώτη μέρα (ωραία αρχή) που έκανα χωρίς βοηθητικές… κάπου 5-6 χρονών. Έχασα τον έλεγχο και έπεσα πάνω σε ένα άλλο ποδήλατο, με αποτέλεσμα να κάνω τέσσερα ράμματα.
- Πολλά πολλά χρόνια μετά, κάπου στα 23 μου, και αφού στο ενδιάμεσο είχα παρατήσει το ποδήλατο, πηγαίνοντας ανάποδα στη δεξιά λωρίδα της Μεσογείων (Darwin Awards nominee…), έπεσα πάνω σε ανύποπτη οδηγό που εκείνη τη στιγμή έστριβε στη λεωφόρο και φυσικά δεν με είδε. Η μπροστινή ρόδα στραπατσαρίστηκε, αλλά εγώ, εκτός από κάποιες γρατζουνιές, ήμουν καλά. Στη σύγκρουση είχα σπάσει το φανάρι του αυτοκινήτου και προσφέρθηκα να το πληρώσω, αλλά η οδηγός ήταν τόσο σοκαρισμένη, που της αρκούσε ότι ήμουν καλά. Μετά από αυτό το συμβάν πείστηκα ότι δεν είναι ασφαλέστερο να πηγαίνω αριστερά και αντίθετα από την κίνηση, “για να βλέπω καλύτερα τα αυτοκίνητα”.
Από το 2003, που κινούμαι σχεδόν αποκλειστικά με ποδήλατο, είχα μόνο δύο ατυχηματάκια:
- Μια φορά είχα γλυστρήσει σε βρεγμένο δρόμο και έπεσα, χωρίς συνέπειες για μένα και το ποδήλατο.
- Πέρυσι είχα πέσει (πάλι μόνος μου!), με αποτέλεσμα μερικές γερές γρατζουνιές και κακώσεις στους καρπούς - τα είχα γράψει και στο http://www.paraschis.gr/citycycle/?x=entry:entry100712-094759
Κατά τ’ άλλα, υπήρξαν και κάποιες φορές που κινδύνεψα να με χτυπήσουν αυτοκίνητα, αλλά ένας συνδυασμός προσοχής, εμπειρίας και τύχης το απέτρεψαν.
Γιατί τα γράφω αυτά; Μάλλον για να θυμήσω στον εαυτό μου ότι οι κίνδυνοι στην ποδηλασία (τις περισσότερες φορές) προέρχονται τελικά από τον ίδιο τον ποδηλάτη και όχι από άλλους.
Α, πλέον δεν πηγαίνω ανάποδα στις λεωφόρους!